Nieuws
| Een 10 voor Peru - zaterdag 14 januari 2012 |
Iedereen heeft het erover, Peru is geweldig. De lokale bevolking gaat uit zijn dak als de Dakar langs komt. En vandaag was de etappe misschien wel de mooiste van de hele Dakar tot dusver.
Als er geklaagd werd dat er te weinig zand zit in de etappes, dan is dat vandaag goed gemaakt. De hele 12de etappe bestond uit zand!
Vandaag zou een van de laatste dagen zijn dat er echt verschil gemaakt gaat worden, "nog 1 golf van uitvallers is wenselijk". Ja zo wordt er gedacht, er mogen ook weer niet te veel deelnemers aan de finish komen.
Het maakte mij wel een beetje zenuwachtig, ik wil Lima dolgraag halen!
Op het moment dat we het bivak moeten verlaten voor de verbindingsetappe, zien we opeens dat we een band kapot hebben. Dat wordt wisselen en ik denk "als dat maar geen voorbode is voor vandaag"!
We vertrekken dus enkele minuten te laat, maar dat levert gelukkig geen straf op. Maar de tijd die we nu hebben om deze 450 km aan verbinding te overbruggen is wel korter, dat wordt dus doorrijden! En dat doorrijden komt ons duur te staan, want op een afdaling rijden we plots 96 km/h en dat is 1 km te veel, kwanta kosta, € 200,-!!!
Maar we zijn op tijd en vertrekken, eerste een deel over het stand. Tjee wat loopt dit zwaar, harder dan 90 km/h gaat gewoon niet. We slaan rechts af de binnen landen in, maar de pistes blijven zanderig. Het gaat lekker en we halen 2 deelnemers is.
Langzaam strijken de kilometers onder ons vandaan en ben ik echt aan het aftellen. Nog 150 km, nog 100 km, nog 50 km en daar zijn de duinen. 34 km aan duinen, duinen waar we volgens het Peruaanse volk bang voor moeten zijn!
De eerste duin gaat recht omhoog, maar dat lukt in 1 keer. Bovenop zien we dat veel deelnemers problemen hebben met de 2de duin. Ook ons lukt het niet om deze in 1 keer te nemen. Uiteindelijk bij poging nr 4 zijn we erover. We blijven gefocust en slingeren van link naar rechts de volgende duinen over. We kijken goed waar de sporen lopen en waar de duinen het vlakste zijn. Het gaat goed zo, de eerste 10 km zitten erop.
Maar dan, shit een pannetje! Een pannetje is een gat waar de truck precies in past en dan rondom omhoog gaat. Dit is balen, echt balen. We proberen een spoor te maken, maar komen er niet uit. Ik stap uit om te kijken waar het het vlakst is en laat Bob omkeren om het andersom te proberen. Het lukt, we zijn eruit.
De duinen beginnen qua hoogte wat af te nemen, maar in hoeveelheid nemen ze toe. Rustig zo door blijven rijden en dan zijn we er over een uurtje uit, dacht ik bij mezelf.
En zo gezegd zo gedaan, wat geeft dat een heerlijk gevoel. En alle waypoints gehaald! Dat kan niet iedereen zeggen, gezien het aantal deelnemers die ons tegengesteld tegemoet komen om deze waypoints op te halen!
Net na de duinen zitten een paar flinke afdalingen en ja hoor, daar is het weer mis gegaan voor 1 van de Nederlanders. Voorover is hij over de kop geslagen, de truck zit flink in elkaar! Op het moment dat wij aankomen staat de truck net weer op zijn pootjes. We stoppen om te vragen of we iets voor hen kunnen betekenen, maar alles is ok.
We rijden door en de laatste 10 km loopt over een verhard pad, heerlijk cruisen naar de finish waar we opgevangen worden door duizenden Peruanen. We hebben ook deze dag weer overleefd zonder noemenswaardige problemen. We komen als 28ste over de streep, 1ste weer in onze klasse. Hier is de voorsprong inmiddels zover opgelopen, dat mag niet meer mis gaan.
Morgen nog 1 echte etappe en dan zondag een rondje om de kerk voor het publiek. Morgen rustig blijven en dan hebben we het gered.
Groetjes vanuit Peru!